Soms zit ik met mijn handen in het haar. Mijn zoon is tien en is toch wel een tikkie beeldschermverslaafd (hoe kan het ook anders in deze tijd?). We wonen inmiddels in een kindrijke buurt en ook kinderen uit zijn klas zijn binnen handbereik. Toch lonkt de Wii meer. Balen vind ik het. Op een gegeven moment barstte ik in irritatie uit maar stelde rustig de vraag: ‘wanneer zou je denk je meer buiten willen spelen?’ er kwam geen antwoord maar door te vraag te stellen ontwikkelde zich ook een plan in mijn hoofd…
Mijn zoon is geen ruige jongen, hij houdt niet heel erg van voetbal, en vind het thuis bij ons (gelukkig!) reuze gezellig! Maar ik wil hem laten zien dat de wereld groter is, dat er vanalles te ontdekken is in de buurt. Dat zo’n buurt vol zit met verhalen en dus gaf ik hem de opdracht om elke dag de buurt in te gaan om een paar foto’s te maken. De eerste keer hebben we het samen gedaan en we ontdekten op onze zoektocht een stoute tuinkabouter. Hij stak duidelijk zijn middelvinger op maar niet naar ons, maar naar de buren! Dat was natuurlijk een foto waard. Zo was de eerste stap gezet. Met een camera op pad bekijk je de buurt toch anders.
P.s. wie weet komen we de tuinkabouter die hier staat afgebeeld ook nog eens tegen.
